Kula

Wędrując latami po zawiłych i ciasnych korytarzach...

Napotkać można potwory przeszłości, plugastwa, ciemnotę i głupotę...

Lecz nie zrażaj się proszę pierwszymi słowy, bo nie dotarliśmy nawet do połowy...

Pod licznymi fałdami wspomnienia ukryte

Jakby wstyd ciało skurczył i schować się chciał, tyle z życia miał.

Bo choć nieszczęścia chodzą parami, nie raz, nie dwa, zostajemy sami.

Bywa i tak, że chwycić się niczego nie można, choć dusza pobożna.

Z dalszej perspektywy, gdyby spojrzeć się chciało...

Markotne, pomarszczone ciało, kruche, zmęczone...

Pergaminem pokryte, przezroczyste od trosk i chorób, tęsknotą spowite...

Samotne i jak pies zbite.

Gdyby głębiej poszukać...ogień tli się jeszcze...

Tęsknota za tym, co już dotknąć nie można...

I w mętnych oczętach kolorowe obrazy, odtwarzane wiele razy...

Drgają na rzęsach kropelki wzruszone...

Skakanki, sanki, hulanki, swawola...beztroska parabola...

Od brudnych rąk i obtartych kolan, po podróże znakomite...

Nagą kąpiel nocą w stawie, ściganie po polanie i zabawy w sianie...

I miłości roztargnione, platoniczne, niespełnione...

Lecz gdy przyszła ta prawdziwa wreszcie, tempa życia nabierała i się wszystkim poświęcała...

Aż o sobie zapomniała, owdowiała, zachorowała i tak sobie myślała...

Że ciężarem dla rodziny będzie...bo oni pracują od rana do nocy i nie ma od nikogo pomocy...

Pustka i samotność jak natrętni goście w każdy róg zaglądają i że spać nie może.

Czasem sąsiad odwiedzi, pogada, zakupy zrobi i się wyspowiada...

A wstać samej z łóżka, wyczynem jest nie lada...i tak biadoliła i się modliła...

Gdy rodzinka się pojawiła, plugawą łapę na majątku położyła...

...a kulę u nogi... w domu opieki zostawiła...

Słowa na język cisną się same, lecz problem złożony jest z czynników wielu...

Litujmy się nad sobą sami i żyjmy bliżej siebie i tak, aby nie stać się kulami...

29.08.2014

Zmysław